Aslında ben buradan hep pozitif cümlelerle seslenmek istiyorum size ama şu sıralar olanlar buna pek izin vermiyor. İçimde bir sıkıntı... Yarın günlerdir uğraştığım çekilişimi yapacak olmak bile beni heyecanlandırmıyor bi türlü...
Az sonra dışarı atacağım kendimi. Biliyorum hava sıcak ve terden su gibi olacağım ama bugün bu evin duvarları dar geliyor bana...
Terörle ilgili konuşmak bile istemiyorum artık çünkü ne buraya yazacaklarımla ne de düşündüklerimle değişecek bir şey yok... 1-2 gün sonra unutulup sonraki patlamada tekrar hatırlanacaklar nasılsa...
Bugün kendimi iyi hissetmiyorum blog, anla beni, üstüme gelme...
Bu olaylar yüzünden hepimiz aynı durumdayız:(
YanıtlaSilNe yazmak, ne konuşmak.. hiçbir şey yapasım yok benim de, o yüzden seni çok iyi anlıyorum :(
Herkes aynı şeyleri hissediyor.Bu sindirilmiş ve bastırılmışlıkla kim ne yapabiliyor ki.İzmir'de büyük bir yürüyüş planlanıyor katılabilirsem kendimi daha iyi hissedicem.Allah ülkemize birlik,bütünlük,daimlik versin ne diyebilirim ki başka...
YanıtlaSilmutsuzluklar insana ses ettirmiyor çoğu zaman, çok fazla mutsuzluk nedenimiz olması ne kötü Denizcim..
YanıtlaSilSeni anlıyorum Deniz ve bu duygularını paylaştığımı bilmeni isterim.
YanıtlaSilSevgilerimle...