Bugünlerde içimde atmak istemediğim şeyler gözlemliyorum etrafımda. Toplum olarak o kadar bencil olmuşuz ki artık kimseye saygı duymuyoruz. Trafikte yol vermemek için kaza yapmayı göze alanlar mesela. Yol vermediklerinde sanki İstanbul'u fethetmiş bir yüz ifadesi... Ne zaman böyle olduk biz bilemiyorum. Ya da değiştirmek için ne yapmak gerekir bunun tartışmasını yapmayacağım burada ama rahatsızım böyle olduğu olduğu için. Rahatsızım böyle bir toplumun bireyi olduğum için. Bugün metro duraklarda sırayla ilerlerken zamanla kalabalıklaşmaya başlıyor ve yaşlı bir teyze biniyor kızıyla. Karşılıklı koltuklarda oturan ve sonradan üçünün de birbirini tanıdığını farkettiğim üç üniversite öğrencisi oturuyor. Kalkıp yer vermek bir yana göz göze gelmemek için kafaları dahi çevirmiyorlar. Sanki çok mutlu mesut bir hava varmış gibi dışarı bakıyorlar. Tepki göstermek istiyorsunuz ama ne yazık ki söyleyeceğiniz iki çift lafın da ciddi hakaret olarak geri dönme potansiyeli yüksek. İlerleyen duraklarda da üçü aynı anda kalkıp iniyor. İndiklerinde hala yüzlerinde aptal bir gülümseme... Onlar inince asıl oturması gerekenler oturuyor ve arkalarından tabi ki de başlıyor veryansın zamane gençlerine. Sonuna kadar haklılar... Az önce göstermediğim tepki bu guruba da aynı şekilde işliyor. Tabi ki bütün gençlik böyle değil demek isterdim ama artık yaşlı olana kalkıp yer veren gençlik azınlıkta kalmış durumda. Dönüşte ne oluyor dersiniz? Metro yerine otobüsü tercih ediyorum ve otobüsün ikinci sıradaki iki kişilik koltuklarında oturan 2 erkek ilköğretim öğrencisinin ayakta duran bir bayanın zoruyla otobüse yeni binen iki yaşlı bayana yer vermesini gözlemliyorum.
Bu sadece bugün içinde yaşadığım iki olay. Ben genelde metroyu sürekli kullanıyorum ve buna benzer olaylar arada bir karşılaştığım durumlar değil maalesef... Toplumumuzda aile terbiyesi ve okul eğitiminde ciddi sıkıntılar olduğu ortada... Bu da başka bir güne...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder